Vandaag heb ik de directie van een bedrijf begeleid bij het ‘op verhaal komen’, leidend tot een kerstboodschap voor alle medewerkers. Context: organisatieverandering waar afscheid en rouw op dit moment belangrijk zijn.
Eerder deze dag, tijdens mijn ochtendwandeling, kwam ik de belofte voor een mooie afspraak tegen: De blauwe reiger.
Aan de rand van de bosvijver. Hij zette de vlucht in. Prachtig vind ik dat, die lange stelten recht naar achteren, klapwiekend met enorme vleugels, ingetrokken hals. Het slingerende pad langs de vijver bracht me naar de overkant. Ik zag hem weer. In de verte in de top van een boom. Dat blijf ik bijzonder vinden, lange stelten die op boomtoppen landen. Vanaf een uitzichtsheuvel zag ik dat hij opnieuw van plek was veranderd. Hij zat op het paaltje ‘vissen is verboden’ middenin de vijver. En toen ik de ronde om de vijver bijna gemaakt had, vond ik hem op zijn eerste stekkie, bewegingsloos met zijn kop omlaag gericht. Ik bleef even staan kijken. Op het moment dat ik me afvroeg ‘zou hij weer gaan bewegen?’, bewoog hij. ‘Pats’. Met zijn snavel.
Het gesprek vanmiddag ging ook van plek naar plek. We hebben gekeken vanaf de waterkant, vanuit de boomtop, vanuit de vijver zelf. En zoals de reiger lange tijd stokstijf kan staan langs het water, om dan toch ineens de snavel uit te schieten, feilloos en scherp, zo gebeurde dat ook vandaag. Hier kijken, daar kijken, en ineens ‘pats.’ Was het er.
Persoonlijk en raak.
Gaaf.
Leave a Reply