In een vochtige doek gewikkeld, verpakt in een plastic zak ligt hij op een plank in de lesruimte. Op de vierde verdieping van De Scholen in de Kunst. Met een papiertje erbij. ‘Lisette’. Regelmatig komt dit beeld voorbij. Vooral ’s avonds. Dan stel ik me de donkere, verlaten lesruimte voor en zie ik het silhouet van ‘een ding’ op een plank. Het liefst trek ik die zak eraf.
In een emmertje met schelpen vond ik ‘mijn schelp’. Met een blok klei en een paar spatels ging ik aan de slag. Eerst de grove vorm, daarna boetseren, luidde het advies. Ik begon lekker te hakken en te snijden. De grove vorm van de schelp werd zichtbaar (met een flinke dosis voorstellingsvermogen;-)). Ik had lol. En warempel, boetserend kwam er een schelp tevoorschijn. ‘De schelp’, alleen dan 20 keer groter. Wow!
De docent kwam langs aan het einde van de les. Ik kreeg tips over deuken eruit slaan, zorgen dat er niet teveel lucht in zit, en meer. Mijn oren klapperden.
Aan het begin van de tweede les bekeek ik mijn schelp opnieuw. De buik is mooi rond, maar die spiraal lijkt nergens naar, vond ik. De tips zongen door mijn hoofd. ‘Niet teveel lucht, anders….’ Voorzichtig ging ik tewerk. Pffff, vorige keer was het genieten, tijd vergetend, jubelend was ik naar huis gefietst. Nu dacht ik: getver, doe mij maar het grovere werk, het mooi maken, de details, pfff, dat is andere koek…’
‘Ik zie je worstelen.’ De docent stond naast me. Huh? Ziet ze dat?
‘Ja, die spiraal…’ verzuchtte ik. Ze bestudeerde het spiraaldeel, aan alle kanten.
‘De doorloop zit er goed in,’ zei ze goedkeurend. Huh? Ik zag alleen maar wat er mis was. Ze pakte er een aardappelschilmesje bij en begon hier en daar te snijden, vlot en losjes. ‘Dan doe je zus en zo.’
Wat heerlijk om te zien! Ik vervolgens aan de slag met dat mesje: ‘hoppa, klets, klats, tssssjk.’ Het plezier was weer terug.
En ja, kijken, kijken, kijken. Bizar. Ik ging steeds meer zien van de schelp.
In het begin zag ik hoe perfect de vorm van de schelp eigenlijk is, zo vloeiend, zo mooi in verhouding. Tijdens de tweede les vielen de oneffenheden pas op en kreeg ik, na het zorgvuldig gladmaken, lol in het ont-effenen. Schrapen, schrapen met het mes! Tijdens de derde les, uren kijken verder, ontdekte ik opeens twee lijnen.
De lol van het maken van die lijnen.
De lol van het uithollen van de schelp.
Waardoor de schelp nog meer schelp wordt,
alsof ik hem klaarstoom voor de zee.
De kop eraf snijden, niet omdat dat perse nodig is,
maar gewoon, om het een keertje te doen.
Vanaf de ene kant de schelp uithollen
tot ik de andere kant bereik.
Het gevoel van een gat graven in de buurt van zee.
Tot je bij water komt.
Het is een groot avontuur.
Het is de schelp en ik.
Morgen. Morgen gaat de zak eraf.
Leave a Reply